 |
| :: Strona |
| Strona główna |
| Galeria |
| Czytelnia |
| Kontakt |
| :: Guest Book |
| Dodaj wpis |
| Pokaż wpisy |
|
Chochlik To była noc. Sięgnęła ręką pod poduszkę. Wymacała komórkę. Wyciągnęła ją. Szybko wystukała PIN (zapamiętała go na tyle, że potrafiła wystukać go z zamkniętymi oczami, a w ciemności taka umiejętność jest pożądana). Zerknęła tylko na pole zegara i wyłączyła telefon. Usadziła go z powrotem pod poduszką. 2:31. Od kilku dni budziła się o tej samej godzinie. Wciąż zastanawiała się - czemu. Zawsze po przebudzeniu natychmiast starała się zasnąć. Tym razem nie umiała. Gdy tylko przymykała powieki i zdawała się już spać, natychmiast otwierała oczy i choć wydawało jej się, że przespała kilka minut, wiedziała, że to było zaledwie kilka sekund. Wstała. Chłód podłogi zaskoczył jej stopy. Od dawna prosiła rodziców o założenie ogrzewania podłogowego, a przynajmniej o miękki dywan. Wciąż bez skutku. Stopy stawiała lekko. Najpierw palce, później śródstopie. Starała się nie dotykać podłogi piętami. Ostrożnie minęła miejsce, gdzie panele skrzypiały najbardziej. Stała w łazience. Oparła dłoń o kafelki. Zimno połaskotało jej opuszki palców. Coś skapnęło na podłogę. Spojrzała w sufit. Była pełnia. Światło księżyca delikatnie wyłaniało czyjś kształt. Na pierwszy rzut oka wyglądało to jak ptak. Stworzenie poruszyło się, a kilka kropel spadło w dół. Jedna z nich dosięgnęła jej ręki. Wyciągnęła dłoń do światła i dostrzegła, że jest to ciemna, błyszcząca maź. Roztarła ją opuszkami palców. Kleiła się. Na wpół przerażona spojrzała w górę. Stworzenie zniknęło. Odetchnęła z ulgą, myśląc, że to przewidzenie. Przecież była noc, a w czasie snu różne potwory mogą czyhać po kątach. Tak, w czasie snu. Zrozumiała, że nie powinna dłużej tutaj stać, tylko wrócić do łóżka i spróbować zasnąć. Odwróciła się i omal nie krzyknęła. Stwór przykleił się do ściany i obserwował ją swoimi wyłupiastymi, żółtymi oczami. Cofnęła się i usiadła na brzegu wanny, nie mogąc wykrztusić ani słowa. Ręce jej drżały, a wraz z szybkim rytmem serca w jej głowie kołatała jedna myśl - "Co to jest?". Stwór, jakby odgadując jej myśli, szepnął: - Twym stróżem. Jego głos wibrował, jakby był trzepoczącymi skrzydłami młodej ważki. Odpowiedź jej nie uspokoiła. Wręcz przeciwnie. Serce jeszcze bardziej przyspieszyło, choć mogłoby się wydawać, że już bardziej nie mogło. - Nie bój się - odezwał się ponownie. Tym razem przyglądała mu się w momencie, gdy mówił. Nie miał żadnego otworu, którym mógłby wydobywać dźwięki. Mimo, że roztarta maź na ręce zaczynała podrażniać skórę i wywoływać świąd, nie potrafiła uwierzyć, że to nie jest sen. Usilnie uczepiała się myśli, że to jeden z jej koszmarów. - To nie sen - rzekło stworzenie. - Więc kim jesteś, jak nie zjawą z mego snu? - zapytała cicho. - Już mówiłem. Jestem twym stróżem. Wy nazywacie nas aniołami stróżami. Coś przewróciło się w jej żołądku. Obrzydzała ją myśl, że coś takiego, jak ów potwór może jej pilnować dzień i noc. Również źle się czuła z myślą, że stale jest niańczona. Już dawno wyrosła z bajeczek dla dzieci o aniołkach. - Nie chcę żadnego stróża. - Może nie chcesz, ale potrzebujesz. - Nie potrzebuję - rzekła twardo. - Nigdy nie czułaś zamętu wywołanego brakiem bezpieczeństwa oferowanego przez nas. - Więc chcę poczuć. Nie chcę żadnych nianiek. Stworzenie przechyliło głowę. - Nie chcę cię prowadzić w przepaść, ale sama tego sobie życzysz. Zazwyczaj opuszczamy młodych ludzi wraz z osiągnięciem dorosłości, lecz wielu z nich chce tej dorosłości zbyt wcześnie. Nie jesteś tutaj wyjątkiem. Ja cię ostrzegam. Upadniesz, jeśli cię opuszczę. Życie beze mnie stanie się dla ciebie największą mordęgą, jaka może istnieć. - I co z tego - warknęła. - Nie chcę cię mieć obok. - Jak chcesz - głos stróża brzmiał jak spazm zrezygnowania. - Ale później nie płacz po mnie. Tej nocy zasnęła spokojnie. Kolejnej obudziła się o tej samej porze co zwykle. Wymknęła się do łazienki i uważnie prześledziła wzrokiem sufit. Żadnych potworów. Wróciła do łóżka z grającą w duszy całą symfonią zadowolenia. Kolejne noce stawały się coraz gorsze. Ogarnęła ją całkowita bezsenność. Im mniej chciała wierzyć w słowa stróża, tym bardziej odbijały się one w jej życiu. Nazwała go w myślach "chochlikiem". Bo tylko chochliki są takie figlarne. Otoczenie najpierw nie zauważało jej rozpadu, później nagle się ocknęli i usiłowali coś zrobić. Ale było za późno. A ich gesty były jak niepotrzebne łzy w tragedii. Później i tak wszyscy mówili, że była chora psychicznie. Bo to był jej wybór. Nie najlepszy, ale dorosły, bo chciała być dorosła i zapłaciła za nią tak okrutną cenę. Bo cechą dorosłości jest to, że czasem trzeba iść na va banque. Popełniła samobójstwo w dwa tygodnie po spotkaniu ze swoim stróżem. W liście pożegnalnym napisała, że odnalazła dziecko, którego opiekunem był jej chochlik. Zabiła je, ale nic nie wróciło do normy. Bo tylko chochliki są takie figlarne. Koniec |